تعریف، تمجید و تحسین

کم تر کسی را دیده ­ایم که از مضرات تعریف وتمجید برای ما صحبت کند! تصور اغلب ما این است که این کار باعث هر چه بیش تر شدن انگیزه مخاطب می شود. اما واقعیت آن است که اگر تعریف و تمجید، حساب شده باشد، اعتماد به نفس، احساس ایمنی، قوه ابتکار، انگیزه، یادگیری و خیرخواهی را افزایش می دهد و اگر با رعایت اصول صورت نگیرد احتمالا شاهد نتایج عکس خواهیم بود. یعنی ممکن است باعث ناراحتی، تشویش، تقصیر و بدرفتاری شود.

«فوق العاده باهوش هستی!» ، « کارت حرف نداره!» و ... نمونه هایی هستند که اغلب نوجوانان نه تنها آن را نمی پذیرند بلکه موضع مخالف با آن و گوینده پیدا می کنند. چرا؟

گفته می شود تعریف نوعی ارزیابی است و ارزیابی هم با ناراحتی همراه است. ارزیاب قضاوت می کند و قضاوت شونده نگران و مضطرب است. بیاییم به جای ارزیابی شخصیت به تشریح اتفاق بپردازیم. به جای ارزیابی خصلت ها، از احساسات صحبت کنید. به جای بزرگ کردن اشخاص، تصویر واقع بینانه ای از کارشان ارائه دهیم. تحسین مستقیم شخصیت، مثل نور مستقیم خورشید، چشم را می زند. تحسین از دو بخش تشکیل می شود: حرف های ما و نتیجه گیری های نوجوان. در واقع تحسین آن جمله ای است که او بعد از صحبت ما به خود می گوید. ما حادثه و احساسات خود از رویداد را توصیف می کنیم و او درباره شخصیت و خصوصیات خود نتیجه گیری کلی می کند.

درباره درست و نادرست بودن این عبارات تامل نمایید:

« کتابخانه خوبی درست کردی، هم مفید است و هم ظاهر زیبایی دارد.»

« خدای من! واقعا یک طراح تمام عیاری!»

« مقاله ی خوبی نوشتی، به نظرم جالب بود، ایده های زیادی به من داد»

« جدا نویسنده ی قوی هستی!»

« از اینکه ظرفها رو شستی متشکرم، خیلی زیاد بود و من هم خسته بودم»

« خدا رو شکر! بچه من واقعا کاریه!»

برگرفته از کتاب« روانشناسی بلوغ» نوشته هایم گینات

(برای خرید کتاب اینجا را کلیک کنید)