بدون شک یکی از نیازهای جدی همه ی ما در برخورد با یکدیگر، توانایی حل اختلافات و تعارضات در رفتارهاست. هر چند که نحوه برخورد با چالش ها به روحیات ذاتی افراد بستگی دارد، اما روش هایی برای بهتر رفتار کردن ما نیز قابل توجه می باشد. در اینجا به شش مهارت اساسی در برخوردها اشاره می کنیم:

1. تشخیص هدف: اینکه هدف مخاطب ما از برخوردهایش چه می تواند باشد؟ شاید ما ناخواسته در مسیر بحثی قرار گرفته ایم که ما را به واکنش خاصی هدایت می کند و در نهایت، به ضرر ما تمام خواهد شد.
2. گوش کردن بازتابی: قبل از هر صحبتی، شنونده ی خوبی برای به خصوص فرزندمان باشیم؛ چه بسا به دلیل تعجیل در انتقال مطالب ذهن خود، به قضاوت های بی جا، تهمت، غیبت و ... مبتلا شویم و عملا از اعتبار حرف های صد در صد درست خود نیز، بکاهیم. اجازه بدهیم بدون هیچ نگرانی، مخاطب ما حرف خود را به ما بزند و این موضوع را در چهره و عکس العمل های ما احساس کند.
3. پیام «من» : این نکته به ما کمک می کند تا بتوانیم احساسات خود را به خوبی منتقل کنیم، این دو بیان را با هم مقایسه کنید:

                              پیام «تو» : « تو باید بفهمی که وقتی دیر میای، باید زنگ بزنی!»

                          پیام «من» : « وقتی تلفن نمی­کنی، من بسیار نگران می­شوم، چون نمیدونم کجا هستی»

           نوجوان ما با شنیدن پیام «تو» احساس بی ارزش بودن می کنند و ممکن است به مقابله برخیزند و دیگر به شما گوش نکنند.

4. جستجوی راه های دیگر: بدانیم اگر در موردی فقط یک راه حل در ذهن ما پیدا شده، عجله نکنیم. ارتباطات هوشمند نیاز به تشخیص راه های مختلف و انتخاب بهترین گزینه است.
5. دادن حق انتخاب: اگر در گفتگوی خود، به دنبال یک برخورد قهری نیستیم، لازم است برای اینکه اتفاق مورد نظر ما صورت بگیرد، فرصت دوباره ای را ایجاد و حق انتخاب برای طرف مقابل قائل شویم. این کار به آرام شدن فضای گفتگو کمک شایانی خواهد داشت.
6. تشویق: ما در میدان جنگ نیستیم! از این که در چنین شرایطی، نقاط مثبت رفتاری طرف مقابل - به خصوص وقتی فرزندمان روبروی ما قرار گرفته-   را بیان کنیم، نهراسیم. این کار ما را به یک شخصیت منصف حتی در تعارضات تبدیل می کند.