یکی از نیازهای طبیعی نوجوان، احساس مستقل بودن است. علاقمند است که در موضوعات مختلف، خود تصمیم بگیرد و احتمالا در مواردی که پدر و مادر نظری را اعلام می کنند، اقدام به مخالفت و بیان نظری خلاف آن می نماید. باید بدانیم که این عکس العمل ها نشانه ای از رشد ذهنی فرزندمان است و او با توجه به قابلیت هایی که در خود احساس می کند، دوست دارد که از آن ها استفاده کند و آن را به اطرافیان اعلان نماید. از این رو، کارشناسان در برخورد با نوجوانانی که مطیع بدون چون و چرای بزرگترهای خود هستند- که شاید علاقه خیلی از ما درباره نوجوانمان باشد- احساس نگرانی می کنند و  در مواردی نیاز به پیگیری های درمانی وجود خواهد داشت. توجه به این موضوع شاید نگاه ما را نسبت به اصطلاحا نافرمانی ها و ... تغییر دهد.

از طرف دیگر، خویشتن داری در نوجوان از جمله نگرانی های والدین است که شاید در تعارض با مستقل بودن دیده شود. والدین همواره نگرانند که تصمیمات فرزندشان سبب خطایی دوباره شود. از این رو از جایگاه خود برای تحمیل برخی از تصمیمات استفاده می نمایند.

واقعیت آن است که حرکت در مسیر تربیت با حفظ استقلال و خویشتن داری نوجوان، شبیه حرکت بر روی طنابی است که پایداری کافی ندارد.

این پیشروی به گونه ای باید صورت بگیرد که در عین روشن شدن موانع و خطرات برای نوجوان، تصمیم گیرنده نهایی خود او باشد و آماده ی هزینه های احتمالی آن، باشیم. در اینجاست که توانایی های ارتباطی ما با نوجوانمان بیش از پیش خودنمایی می کند. به خاطر داشته باشیم که هنر ما در این است که نوجوانمان، ما را هم به عنوان مشاور خود انتخاب نماید! تا بتوانیم مواضع خود را به صورت منطقی برای او بیان نماییم.

از این رو رعایت موارد زیر ضروری به نظر می رسد:

• زبان جنگ را حذف کنیم! : برای هر موضوعی که خلاف نظر ماست برآشفته نشویم، و او را به خاطر تصمیمات نادرست او در گذشته ملامت و یا تحقیر نکنیم که فایده ای جز بی اثر شدن صحبت های درست ما ندارد.  تمام  سعی ما این باشد که نوجوان را تا زمانی که صلاح می بینیم پای گفتگو – مختارانه- نگه داریم.
• به او حق انتخاب بدهیم: در مواردی که احساس می کنید از بین گزینه های مشخصی باید انتخاب کند، آن ها را تشریح و بگذارید هم چنان از دامنه کوچکتری انتخاب نماید.
• از تصمیمات فرزندمان تقدیر کنیم: این کار باعث می شود که او احساس توانمندی نماید و در تصمیم گیری های بعدی خود ، دقت بیش تری به خرج دهد.
• به نوجوانمان کمک کنیم که در تصمیم گیری ها با دقت فکر کند نه اینکه همیشه برایش تصمیم گیری کنیم. در پیدا کردن راه های مختلف حل مساله خود به او کمک کنیم و اجازه نقد راه ها را به او بدهیم تا بتوانیم ما نیز روش او را نقد کنیم، اما تصمیم گیرنده نهایی خود او باشد نه ما!
• بگذاریم از اشتباهات خود پند بگیرد: برخورد درست با اشتباهات سبب می شود که او از تجربه های خود به خوبی استفاده کند و به دنبال بهبود تصمیم گیری های خود باشد. ما نیز تصمیمات اشتباه زیادی گرفتیم تا امروز جرأت اتخاذ تصمیمات بزرگ تر پیدا کرده ایم. روبرو شدن تند با تصمیمات اشتباه جرأت تصمیم گیری را از او سلب خواهد نمود.