دوست هاتفی سلام

عید شما مبارک

امیدوارم که حالت خوب باشه!

هر سال ، بچه های مدرسه در این روزها سخت مشغول تدارک جشن غدیر مدرسه بودند، کافی بود حوصله داشته باشی و یک دوری توی مدرسه بزنی و سرکی بکشی! از توی یک کلاس صدای تمرین سرود، کلاس بغلی صدای دیالوگهای نمایش بلند بود، یه سری دیگه مشغول ساختن یادبودهای جشن بودند و یه سری با لباس های رنگی شده، مشغول ساخت دکور جشن بودند.. خلاصه تمام مدرسه پر بود از هیاهوی غدیر.. راستش آرزومون بود که این روزها برسه و مدرسه رو با یه قیافه ی غیر کلاس درسی ببینیم..

اما چه کنیم که امسال کرونا شکل زندگیمون رو تغییر داده و خیلی از دلخوشیهامون رو ازمون گرفته.. اما با خودمون گفتیم که چیکار کنیم که یخورده حس کنیم هنوز هستیم (ولو مجازی)، تصمیم گرفتیم ۱۴۰۰ تا بسته درست کنیم ( البته سهم معلمین شما ۱۴۰ تاست و هر کدوم از شماها ۱۰ بسته که اگر ضرب یادمون نرفته باشه میشه همون ۱۴۰۰ تا ) و به دوستامون برسونیم که اونها هم با رسوندن محتوای این بسته ها به ۱۰ نفر از همسایه های خودشون، سعی کنند ۱۰ تا لبخند قشنگ، روی لبهای دور و بری های خودشون بشونند! اما چرا؟! چون شنیدیم که روز غدیر ، روز لبخند و تبسمه.. به این امید که این لبخندا ذخیره ای بشه برای ما تا غدیر ۱۴۰۰ (چقدر گفتیم هزار و چارصد!!)، یعنی غدیر سال آینده که ما زنده باشیم و باز با هم، با شور بیشتر جبران امسال رو هم داشته باشیم.

راستی بچه ها ! در آداب عید غدیر اومده که لباس نو بپوشیم ، عطر بزنیم ، مهمونی بدیم(البته با رعایت پروتکل های بهداشتی!) و خلاصه برای هر چی که باعث شادی دیگران میشه برنامه ریزی کنیم ..

  پیشنهاد سرآشپز!! این هست که کمی فکر کن و این ده بسته ی خودت رو به بهترین شکل ممکن به دست دیگران برسون! چطور میتونیم تو این شرایط به خواسته پیامبرمان عمل کنیم که فرمود:

پس – این پیام من را- پدران به فرزندان و حاضران به غایبان تا روز قیامت برسانند.

لطفا از ایده های قشنگت ما رو بی نصیب نذار..

یاعلی