بسیاری از مشکلاتی که امروزه با آن مواجه هستیم، از کمبود یا فقدان انگیزه ی لازم برای تحصیل سرچشمه می گیرد. آیا ما می توانیم نقشی در این زمینه داشته باشیم؟ کدام رفتار ما در راستای پرورش انگیزه دانش آموزمان است و کدام در مسیر عکس آن؟

به طور خلاصه می توان گفت که در این راستا رعایت موارد زیر الزامی می باشد:

• توجه به تلاش نوجوان در مقابل تمرکز بر نتیجه ی عملکرد: یک دیدگاه مهم ارزشی که باید به آن توجه نماییم، فرزند ما باید این موضوع را در تمام رفتار ما حس کند که تلاش او برای ما ارزشمند است حتی اگر نتیجه مطلوب ما و خودش را دریافت نکند!
• توقعاتمان واقع بینانه باشد نه کمال گرایانه: این رویکرد اثری کلی در تمام طول عمر ما داشته و معمولا باعث نادیده گرفتن موفقیت های خرد شده است، ما اغلب به دنبال دیدن اسم فرزندمان در اسامی برتر کلاس و مدرسه و ... هستیم! شاید به دنبال رسیدن فرزندمان به آرزوهای دست نیافته ی خودمان باشیم! آیا فرزندمان می داند که ما به دنبال این هستیم که تا حد توان تلاش نماید؟
•  ما را به عنوان همراه خود ببیند: در مشکلات احتمالی ما را در کنار خود حس کند، نه به عنوان قائم مقام معلم در منزل، بلکه به عنوان کسی که مشکل مشترکی را داریم، شاید خرید یک کتاب کمک درسی به عنوان پیشنهاد برای جبران نقاط ضعف بتواند این حس را به او منتقل نماید. فضاسازی لازم همراه علاقمندی زمان انجام تکلیف در منزل، می تواند گامی دیگر باشد.
• اگر به موفقیتی رسید او را تشویق کنیم: مقصود شرطی بار آوردن فرزند نیست، هم چنین وعده و وعید دادن هم منظور نیست، عمده دیده شدن زحمات فرزندمان است. بعضی به غلط با هر کسب هر موفقیت، نتیجه بهتر را مطلوب می دانند!
• دادن مسئولیت در خانه: هر چند به مدرسه ربطی نداشته باشد، سبب افزایش روحیه اعتماد به نفس و کاردانی می شود.
• به نوجوان کمک کنیم که بتواند فعالیت هایش را اولویت بندی نماید، انجام تکلیف قبل از تماشای تلویزیون..
• برای مشورت با مدرسه و معلمان او وقت بگذاریم: احساس کند که در کنار او برای فعالیت هایش ارزش قائلیم.