با نیم نگاهی به اطراف خود، نیاز جامعه امروز ما به نیروی متخصص و متعهد، به خوبی قابل مشاهده خواهد بود؛ باید بپذیریم آن چه سبب فاصله بین کشورهای پیشرفته و در حال توسعه گشته، کمبود نیروی انسانی دارای تعهد و تخصص است. شکی نیست که این اختلاف، ریشه در روش آموزش های پایه دارد. متاسفانه جهت گیری فعلی جامعه ما نیز روز به روز به عمق این شکاف می افزاید. واقعیت آن است که کم رنگ نمودن موضوع پرورش در کنار آموزش، انتظار نتیجه ای غیر از این را نباید داشت.

 به نظر شما در دوران زندگی ما، تا چه حد آموزش در کنار پرورش به معنای واقعی آن وجود دارد؟
 کم توجهی به این واقعیت از کجا سرچشمه می گیرد؟
 هر کدام از ما چه وظیفه ای داریم؟

امروزه ما در دنیایی زندگی می کنیم که دسترسی به اطلاعات مختلف با صرف زمان کم تر از یک دقیقه امکان پذیر است. درد امروز جامعه ما بی اطلاعی از مبانی ارزشی نیست بلکه کوتاهی ما در نهادینه شدن ارزش هاست که این مهم با یک دوره فشرده و یا برگزاری همایش و ... صورت نمی پذیرد. در این مسیر آن چه نهادهای فرهنگی و آموزشی را به تامل وا می دارد، روش این حرکت می باشد. در روش های آموزش کلاسیک صحبت بر سر وجود دو مسیر عمده در گذر آموزش است:

1. روش مستقیم که با بیان قوانین و روابط حاکم در هر موضوع به آموزش می پردازد.
2. روش غیرمستقیم که با ایجاد مشاهدات و زمینه های مختلف، نتیجه گیری به عهده متعلم گذاشته می شود و در نهایت با نتیجه ای با ماندگاری بیشتر روبرو خواهیم بود. به طور مثال وقتی در برنامه های ساخته شده در تلویزیون همه رانندگان کمربند ایمنی خود را می بندند، این مساله به یک عرف اجتماعی تبدیل شده و آموزش فراگیر خواهد شد.

این موضوع مطابق با یکی از فرمایشات امام صادق علیه السلام می باشد. ایشان فرمودند:«مردم را با غیر زبانهایتان به دین دعوت کنید».

که در بسیاری از موارد، این مهم باید از مسیر دوم صورت بپذیرد. ایجاد یک محیط مناسب برای پرورش استعدادهای نهفته در جهت شکل گیری شخصیت مطلوب اجتماعی ، هدف غایی و مقدس دبیرستان هاتف در نزدیک به سه دهه فعالیت خود بوده است.
اهم جهت گیری های ما در پرورش عبارتند از :

• ایجاد زمینه در راستای شکوفایی استعدادهای گوناگون
• پیوند عمیق تر با مبانی اعتقادات و اخلاقیات
• پرورش روحیه کار جمعی
• توسعه ی مهارت های فردی در زندگی
• افزایش نشاط روحی و جسمی